• Postępy Farmacji
• Cytometria
• cytometr

Ocena użytkowników: 4 / 5

WSPÓŁCZESNA CYTOMETRIA PRZEPŁYWOWA

Anna Skotny1, Joanna Pucińska

Cytometria przepływowa jest bardzo obiecującą techniką badawczą i diagnostyczną, znajdującą zastosowanie w wielu dziedzinach nauki, medycyny i biotechnologii. Umożliwia ona zarówno charakterystykę jakościową, jak i ilościową badanych komórek. Cytometria przepływowa pozwala na opisanie populacji komórek, która może stanowić nawet mniej niż 1% badanej próbki. Dzięki rozwojowi techniki i biotechnologii współczesne cytometry pozwalają na jednoczesną analizę wielu parametrów badanych próbek. Pomiar jest szybki, a pozyskiwane dane można analizować wykorzystując ogólnie dostępne narzędzia i metody statystyczne. W niniejszym artykule omówiono zasadę działania oraz wybrane zastosowania współczesnej cytometrii przepływowej.

Czytaj więcej: WSPÓŁCZESNA CYTOMETRIA PRZEPŁYWOWA

• Postępy Farmacji
• cisplatyna

WPŁYW KOENZYMU Q10 NA STRES OKSYDACYJNY KOMÓRKI INDUKOWANY KSENOBIOTYKAMI

Cisplatyna jest cytostatykiem o wysokiej skuteczności w leczeniu nowotworów złośliwych, jednak powoduje poważne skutki uboczne, najczęściej w postaci uszkodzenia nerek (nefrotoksyczność), wątroby (hepatotoksyczność) i narządu słuchu (ototoksyczność). Jednym z ubocznych skutków chemioterapii przy zastosowaniu cisplatyny jest wywoływanie przez ten ksenobiotyk stresu oksydacyjnego w komórkach. Wolne rodniki powstające pod wpływem cisplatyny mogą być neutralizowane przez egzogenne i endogenne antyoksydanty (np. koenzym Q10). Koenzym Q10 (CoQ10) jest silnym antyoksydantem nieenzymatycznym, obecnym we wszystkich komórkach organizmu człowieka. W warunkach fizjologicznych, CoQ10 syntetyzowany jest w wystarczających ilościach do prawidłowej ochrony antyoksydacyjnej komórek, jednak w przebiegu chorób nowotworowych, a także podczas chemioterapii jego stężenie może znacznie się obniżyć. Celem przeprowadzonych badań była charakterystyka wpływu CoQ10 na stres oksydacyjny komórki indukowany cisplatyną. Za pomocą metod spektrofotometrycznych, oznaczano in vitro aktywność enzymów antyoksydacyjnych w erytrocytach – dysmutazy ponadtlenkowej (SOD) i peroksydazy glutationowej (GPx) oraz w mitochondriach – aktywność enzymu detoksykacyjnego II fazy biotransformacji – S-transferazy glutationowej (GST) po dodaniu cisplatyny oraz oceniano wpływ CoQ10 na aktywność tych enzymów. Na podstawie przeprowadzonych badań wykazano, że w stresie oksydacyjnym indukowanym cisplatyną, CoQ10 hamował spadek aktywności SOD oraz GPx w krwinkach czerwonych po dodaniu ksenobiotyku. Suplementacja CoQ10 u pacjentów przed rozpoczęciem chemioterapii może uzupełniać niedobory tego związku w organizmie oraz zwiększać odporność komórek na uszkodzenia oksydacyjne indukowane ksenobiotykiem.

Czytaj więcej: WPŁYW KOENZYMU Q10 NA STRES OKSYDACYJNY KOMÓRKI INDUKOWANY KSENOBIOTYKAMI

• Postępy Farmacji
• Własność intelektualna

Ocena użytkowników: 5 / 5

Zarządzanie własnością intelektualną w przemyśle farmaceutycznym

Barbara Łania-Pietrzak
MARIFA Zarządzanie Własnością Intelektulaną www.marifa.pl

Własność intelektualna (IP) w przemyśle farmaceutycznym jest jednym z kluczowych dla tej branży zagadnień. Z jednej strony ochrona patentowa leków, sposobów ich wytwarzania czy pierwszego (i kolejnych) zastosowań medycznych dają wytwórcy leków czas na odzyskanie środków zainwestowanych w opracowanie leku oraz wypracowanie zysku. Z drugiej strony ograniczenie czasu obowiązywania patentów jest znaczącym problemem dla firm farmaceutycznych.
Przemysł farmaceutyczny, jak chyba żaden inny na świecie, ma charakter globalny i wymaga od przedsiębiorstw prowadzenia odpowiedniej polityki zarządzania własnością intelektualną. Biorąc pod uwagę, iż wprowadzenie na rynek nowego leku to koszt rzędu kilkuset milionów dolarów, żadna firma nie zaryzykuje szybkiego uwolnienia swojej własności intelektualnej do domeny publicznej, zanim nie uzyska odpowiednio wysokiej stopy zwrotu [1].
Tworzenie, uzyskiwanie, ochrona i zarządzanie własnością intelektualną są jedną z głównych aktywności korporacji farmaceutycznych, na równi z zarządzaniem finansami czy strategią marketingową. W szczególności obserwowana rewolucja naukowa wymaga specjalnego traktowania zagadnień własności intelektualnej i uwzględniania zagadnień IP w procesach decyzyjnych dotyczących strategii przedsiębiorstwa.

Czytaj więcej: Zarządzanie własnością intelektualną w przemyśle farmaceutycznym

• Postępy Farmacji
• cukrzyca
• insulina
• albumina
• levemir
• Vivtoza
• Forxiga

Nowości w leczeniu cukrzycy. Rola albuminy
Diabetes Mellitus News. The role of albumin.

Katarzyna Wilgusz, Ewa Pałęga

Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, Wydział Farmaceutyczny z Oddziałem Analityki Medycznej, Katedra i Zakład Chemii Analitycznej, ul. Borowska 211 A, 50-566 Wrocław,

Abstrakt: Albumina jest białkiem, które ma wpływ na wydłużenie biologicznego półtrwania leków w organizmie. Wykorzystanie albuminy jako nośnika leków jest możliwe poprzez tworzenie pochodnych substancji czynnych o zwiększonym powinowactwie do tego białka Poprawę farmakokinetyki leków przeciwcukrzycowych, obserwuje się w preparatach będących połączeniami leku z kwasami tłuszczowymi, t.j. detemir (Levemir) oraz liraglutyd (Victoza). Dodatkowo alternatywą dla preparatów w iniekcjach jest doustny inhibitor kotransportera 2 glukozy sodowej – dapagliflozyna (substancja czynna leku Forxiga ), którego biologiczny czas półtrwania wynosi ok. 10-12 godz. . Mechanizm działania tego leku polega na zmniejszeniu i ograniczeniu nerkowego wchłaniania zwrotnego glukozy, co prowadzi do zwiększonego wydalania glukozy z ustroju, a co za tym idzie do spadku jej stężenia we krwi.
Słowa kluczowe: cukrzyca, insulina, albumina, Levemir, Victoza, Forxiga.

Abstract: Albumin-binding to drugs is considered to be an effective means of prolonging the circulation lifetimes. Antidiabetic drug pharmacokinetics is improved when the drug is modified by fatty acids, i.e., detemir (Levemir) and liraglutide (Victoza). In addition, alternative formulations injection is an oral inhibitor of sodium glucose cotransporter 2 - dapagliflozin (Forxiga) - the biological half-life is up to 10-12 hours. The mechanism of action of this drug is to decrease and reducing the renal glucose reabsorption, which leads to increased glucose excretion from the body, and thus to reduce its concentration in the blood.
Keywords: diabetes mellitus, insulin, albumin, Levemir, Victoza, Forxiga.

Czytaj więcej: Nowości w leczeniu cukrzycy. Rola albuminy

• Postępy Farmacji
• Prozak
• depresja
• leki psychotropowe

Ocena użytkowników: 5 / 5

Historia leków psychotropowych
History of psychotropoc drugs

Magdalena Stafińska
Katedra i Oddział Kliniczny Chorób Wewnętrznych Szpitala Specjalistycznego nr 1 w Bytomiu, Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach

Abstrakt: Człowiek już od zarania dziejów interesował się związkiem pomiędzy umysłem a ciałem. Historia medycyny to nie tylko historia chirurgii, anestezjologii i ogólnie pojętej walki z chorobami, ale także historia farmakologii i farmakoterapii. Były jednak i takie schorzenia, które przez wieki stanowiły wyzwanie dla lekarzy. Bez wątpienia można by do nich zaliczyć choroby psychiczne. Przez wiele stuleci stanowiły one zagadkę dla całego medycznego świata, ponieważ lekarze nie byli w stanie znaleźć na nie skutecznego lekarstwa. W pracy przedstawiono zarys historyczny odkryć i stosowania wybranych leków psychotropowych z ujęciem prekursorów tych leków, czyli substancji naturalnych zawartych w niektórych roślinach.
Słowa kluczowe: historia leków psychotropowych, leki psychotropowe, prekursorzy leków psychotropowych.

Abstract: The man from earliest times interests in the relationship between mind and body. The history of medicine is not only a history of surgery, anesthesia and general sense the fight against disease, but also the history of pharmacology and pharmacotherapy. However there were diseases that for centuries were a challenge for physicians. Without a doubt, they could be classified into mental illness. For many centuries they were the puzzle and a challenge for the medical world, because doctors have not been able to find no effective cure. The paper outlines the historical discoveries and the use of psychotropic drugs selected with the recognition of the precursors of these drugs, which were the natural substances contained in certain plants.
Keywords: : history of psychiatric drugs, psychotropic drugs, precursors of psychotropic drugs.

Czytaj więcej: Historia leków psychotropowych

• Postępy Farmacji
• hydroksylaktony
• rośliny lecznicze

Dary przyrody – występujące w roślinach hydroksylaktony terpenoidowe
The gifts of nature - terpenoid hydroxylactones found in plants

Małgorzata Grabarczyk
Katedra Chemii, Uniwersytet Przyrodniczy We Wrocławiu, ul. Norwida 25/27, 50-375 Wrocław, tel. 71 320 52 52,

Abstrakt: Związki zawierające w swojej strukturze pierścień laktonowy oraz grupę hydroksylową występują w wielu egzotycznych roślinach. Z obecnością hydroksylaktonów wiążą się właściwości lecznicze roślin, które medycyna ludowa wykorzystuje od dawna. W artykule zaprezentowano szereg hydroksylaktonów wykazujących różnorodną aktywność biologiczną: przeciwnowotworową, przeciwgrzybiczną, przeciwzapalną, przeciwreumatyczną. Laktony wykorzystywane w medycynie ludowej są alternatywą dla obecnie stosowanych preparatów leczniczych.
Słowa kluczowe: hydroksylaktony terpenoidowe, rośliny lecznicze, aktywność biologiczna

Abstract: Compounds containing in their structure a lactone ring and a hydroxy group occur in many exotic plants. With the presence of hydroxylactones are associate medicinal properties of plants, use in folk medicine for a long time. The article presents a number of hydroxylactones exhibiting different biological activities: anticancer, antifungal, anti-inflammatory, antirheumatic. These lactones used in folk medicine are an alternative to the currently used medicinal preparations.
Keywords: terpenoids hydroxylactones, medicinal plants, biological activity

Czytaj więcej: Dary przyrody – występujące w roślinach hydroksylaktony terpenoidowe

Słowo wstępu

Wychodząc z apteki (a o tej porze roku wizyty w aptekach są niestety dość częste) zwykle uważamy, że zapłaciliśmy za leki zdecydowanie za dużo. Zazwyczaj nie zdajemy sobie sprawy z tego ile kosztuje wyprodukowanie, badania i dopuszczenie leku do obrotu. Firma, która wypuściła na rynek najdroższy lek świata Glyberę podaje, że ustawienie i przetestowanie terapii tym lekiem kosztowało ponad 50 mln euro. Oczywiście inwestycja ta szybko się zwróci ponieważ koszt terapii jednego pacjenta oszacowano na ponad 1,2 mln euro. Glybera to pierwszy preparat genetyczny, który w 2012 roku został przez Komisję Europejską oficjalnie dopuszczony do leczenia w całej Unii Europejskiej. Lek ten przeznaczony jest dla osób cierpiących na rzadką wrodzoną chorobę związaną z niemożnością właściwego trawienia tłuszczów.To choroba, w której z powodu defektu genu brakuje enzymu odpowiedzialnego za rozkładanie tłuszczów, co prowadzi do ciężkich wielokrotnych napadów zapalenia trzustki, stanowiących powikłania groźne dla życia. Glybera to nie jedyny lek, którego cena szokuje. Przed zarejestrowaniem Glybery najdroższym lekiem świata był Soliris, który leczy również rzadką chorobę, polegającą na tym, że układ odpornościowy niszczy podczas nocy czerwone krwinki. Roczna kuracja tym lekiem (a często leczenie trwa znacznie dłużej) kosztuje około 400 tys. dolarów. Równie drogi jest preparat Elaprase stosowany w leczeniu pacjentów z zespołem Huntera, choroby genetycznej charakteryzującej się niedoborem enzymu rozkładającego w organizmie cukry. Jeżeli cukry nie zostaną rozłożone, następują uszkodzenia funkcji komórek. Wymienione preparaty oraz kilka innych, których ceny przekraczają 200 tys. dolarow stosowane są głównie w chorobach o podłożu genetycznym a mechanizm działania tych leków sprowadza się do odbudowywania uszkodzonych struktur DNA. Tak naprawdę dopiero najbliższe lata pokażą czy najnowszej generacji leki, do których należy Glybera, spełnią oczekiwania i będą w pełni skuteczne.

dr hab. Lilianna
Trynda-Lemiesz

Redaktor Naczelny
Postępów Farmacji

(Dane na podstawie streszczenia EPAR (Europejskiego Publicznego Sprawozdania Oceniającego) dotyczącego leku Glybera.

• Postępy Farmacji
• Olej Lorenza

Olej Lorenza

Olej Lorenza jest przykładem determinacji w pracy naukowej- rodziców Michaela i Augusto Odone. Rodzice posiadali nieuleczalnie chorego chłopca o imieniu Lorenzo. Na własną rękę rozpoczęli badania nad olejem, który miał ratować życie ich syna. Wspólnie z chemikami przeprowadzali eksperymenty i z kwasów oleinowego i erukowego wynaleźli środek zapobiegający tworzeniu długołańcuchowych kwasów tłuszczowych. Olej ten nazwano od imienia chorego chłopca - olejem Lorenza. Jest to smutna a zarazem wspaniała historia podejmowania wyzwań i konsekwencji działania. Pokazuje także, że praca „naukowca" to nie tylko etat ale także i przede wszystkim powołanie do pomagania - aby świat był lepszy.

Czytaj więcej: Olej Lorenza

Nie zawsze zdajemy sobie sprawę jak długa i skomplikowana jest droga, jaką musi przebyć związek chemiczny, aby można go było nazwać lekiem i jak trudne bywa często otrzymanie tego związku. Aby uzmysłowić sobie, jakie problemy mogą zaistnieć w przypadku epidemii lub pandemii grypy wystarczy prześledzić z ilu etapów składa się synteza przeciwwirusowego leku Tamiflu, którego wyprodukowanie dużej ilości może być nie lada wyzwaniem. Ciekawa jest historia jednego ze stosowanych obecnie leków przeciwnowotworowych, paklitakselu. Związek ten jest alkaloidem, występującym w korze cisu Taxus baccata i Taxus brevifolia. Stosowany jest obecnie, jako jeden z leków podstawowych w terapii zaawansowanego raka jajnika, niedrobnokomórkowego raka płuc oraz w nowotworach sutka.

Czytaj więcej: Wstep do wydania 1-2/2013 - Postępów Farmacji

• Postępy Farmacji
• Alzheimer

Ocena użytkowników: 5 / 5

Rozpowszechnienie chorób demencyjnych u ludzi powyżej 60 roku życia wynosi więcej niż 5%, a dwie trzecie na nie chorujących cierpi na chorobę Alzheimera. Odsetek chorujących rośnie prawie dwukrotnie co 5 lat, osiągając 25% u ludzi powyżej 90 roku życia.

Jedną z przyczyn choroby Alzheimera jest powstawanie w mózgu płytek starczych, których rdzeń zbudowany jest z β-amyloidu. β-amyloid uszkadza neurony w mózgu prawdopodobnie poprzez zaburzenie równowagi jonowej w komórkach nerwowych.

Czytaj więcej: Mutacja APP chroni przed chorobą Alzheimera